Kendi kendimin mucizesi olmaktan mutluyum ...

Kimsenin rüzgarı kimseyi üşütmez. Kimse başkasının güneşinde ısınmaz. Herkes kendi yolcusudur kendinin. Yalnızlığa rağmen kalabalık, kalabalığına rağmen tek başına...

Boynu bükük kelimeler gibi mi yazdıklarım? Yalnızlık ve zayıflık duygusu veriyor sanki değil mi? Bence değil. Çünküsü çok.

Çünkü insan kendi kendine mucizedir.Çünkü insanı sadece kendi ayakları yürütür. Kendi nefesiyle yaşar her insan. Kendinden başkasına muhtaç olmadan sever. Seveceğini kendi seçer kalbinin kudretiyle. Kendi gözyaşlarıyla ağlar, sadece kendi yanakları yanar gözyaşlarıyla. Ve kendi gülebilir o gözyaşlarının arkasından bakıp. İnsan kaderidir, nefsidir, seçtiğidir.

İnsanın tek acizliği sevgiye muhtaçlıktır. Isınamasa da başkasının güneşinde, görmek ister o güneşi, gözlerini kısıp bakabilmek de olsa tek çıkarı. Bütün kudretine rağmen küçücük olmaya razı olduğudur sevgi.

En fevri cümlelerinde “beni sev” vardır insanın. Ve kendi mucizesine rağmen seçer insan sevmeyi. Sevgidir insanın tek açığı. Saldırır herkese sevmek için, sevilmek için toy vakitlerinde. Ne kadar kalabalıksa o kadar doyacağını zanneder acz ile. Her uzanan eli tutmak ister. Her elin aynı sıcaklıkta olmadığını anladığında, büyümüştür artık. Ve artık her eli tutmak istemeyecek kadar kendi mucizesine inanıyordur...

Öğrenir ki, bir eli herkes tutar da, kalbine dokunandır en yaklaşan insana. Öyle karşıdaki iskemlede değil, kalbine oturandır yalnızlığını gideren. Kuvvetine rağmen, kudretine rağmen ihtiyaç duyduğu budur. Geri kalan kalabalık bir yalnızlıktır.

Ne tuhaf ki bunlar acımasız gerçekleridir insanın. Tuhaftır çünkü herkes yaşar ama ne yaşadığını bilmez. Çünkü eğer yoksa kalbinde bir el sıcaklığı, isim koyamaz onca kuvvetine rağmen kalabalıklarda, kalbinin buz tutmasına. Sonra da kendini inandırır herkes onun için önemli olmasa da herkes için önemli olduğuna. Yine kendi kararı, kendi kendini inandırmasıdır daha pembe gözükene. O sırada kendi gerçeğini unutacak kadar muhtaçtır sevgiye. Yaşayarak anladığı ise kalbe dokunmayanın doyurmayacağıdır insanı.

Tek kurtuluş bir el bulmasıdır, şöyle en sıcağından.

Herkese doğru cümlelerde, kalbi sıcacık el izleriyle dolu biri hayat diliyorum ama kendi gücünü unutmadan. Yanlış seçimlerde o güce sığınarak. Sevmenin bile kendi mucizesi olduğunu hatırlayarak.

Bir de uyarı eklemek istiyorum tam tersinden baktığımda. Herkes kendini bir cümle zanneder. Ama bazen anlamı bile değiştirmeyecek, arada derede bir noktalama işaretidir. Herkes birileri için önemlidir ama kalbine dokunmayana cümle kurmaz insan kolay kolay. Noktası varken cümlesine kıyamaz...

Dilerim, birileri için cümle olursunuz. Dilerim ki, söyleyenin bile önemsemediği cümlelere büyük anlamlar yüklemeyecek kadar derin anlamlarınız olur başka cümlelerde. Gerçek cümlelerinizin altını çizersiniz...

Kendi kendimin mucizesi olmaktan mutluyum

Ve dilerim ki tüm dostlarımın, mucizeleri sevgiye muhtaç değil sevgiye layık yaşanır...

kendimin, kendi, mucizesi, mutluyum, olmaktan