Misafir olsam çocukluğumda gittiğim bir eve.
Önüme hatıraların arasındaki kurumuş çiçekleri dökse...
Kibrit büyüklüğünde kalbin, meydanlara koşarak söylediği şarkılar tekrar edilse keşke! Biçimsiz, şekilsiz oluyor, insanın sevdiği ne varsa unutmanın ve unutturan hayatın yaptığı her hamle.
Erik ağacından düştüğünde, yanında ki suç ortağı olarak gösterilsem, evet buydu bahçenize dalan, dalınızı kıran dese.
Kendime dipsiz kuyular ararken, kuruntusu bitmeyen ömrümün kırıntılarınadır bu özlem.
Yoksa ne münasebet!
Böyle olsun bende ki bu lisân.
Misafir olsam çocukluğumda gittiğim bir eve.
Önüme hatıraların arasındaki kurumuş çiçekleri dökse...
Elini kapının koluna değil de, göğsüne vuruyordu sanki insan yüreği.
Duvarların arasından hüznü almayı unutmadan geçmeyen o güzel insanlar nerede şimdi? Yağmuru seyretmek yerine bulut olmay
seçen gönüllerin bereketi? Üflediğinde geçmeyen yaraları tutup suya anlatmaktan yoruldum anne! Kanatlarımız sığmıyor artık kafese.
Yarım bir hikâye kalmış her bir köşesinde.
Bir bütün gibi dolaştığıma bakmayın öyle!
Bir minder arıyorum, içimi dökeceğim şefkatin dizi dibine.
Misafir olsam çocukluğumda gittiğim bir eve.
Önüme hatıraların arasındaki kurumuş çiçekleri dökse...!
![[Resim: c9rc4ei.jpg]](https://i.hizliresim.com/c9rc4ei.jpg)
Eda Tosun