Zamana Bırak Dediler…
“Zamana bırak,” dediler…
Biz de inandık.
Belki yaralar sarılır, acılar hafifler, kopan bağlar yeniden tutar sandık.
Oysa zaman, sandığımız kadar sessiz bir şifa değildi…
Zaman, bizi hep bir yerlere savurdu.
Bir gün sağımıza,
bir gün solumuza…
Bazen bilmediğimiz duyguların içine,
bazen tanıdık ama unuttuğumuz kırgınlıkların tam ortasına…
Zaman ilerledikçe fark ettik:
Bıraktığımız şey, aslında bir ihtimaldi.
Tutmayı seçmediğimiz bir duygu,
koruyamadığımız bir bağ,
belki de söylemeye cesaret edemediğimiz birkaç kelime…
Zaman hiçbir şeyi düzeltmedi,
sadece bizi değiştirdi.
Büyüttü, yordu, olgunlaştırdı, bazen de incitti.
Ama en önemlisi şuydu:
Savruldukça kendimizi bulduk.
Kayıplardan güç topladık,
düşüşlerden yeniden kalkmayı öğrendik.
Belki zaman bizi iyileştirmedi…
Ama bizi yeniden kuracak cesareti verdi.
Çünkü hayat; zamana bıraktıklarımızla değil,
zamanın ortasında ayakta kalmayı başardıklarımızla şekillenir.
♥ Savrulsak da, yeniden toparlanacak gücümüz hep var… ♥