◆ Sevginin Hak Edene Dokunuşu ◆
Umuttan çok kuşku taşıyordu içinde…
Öfkeye yakın bir sessizlik,
kırgınlığa benzeyen bir temkinlik vardı bakışlarında.
Sevgi onun için kolay verilmezdi;
herkese yönelmez, herkese değmezdi kalbi.
Çünkü sevgi, değer bilen bir yüreğe emanet edilmeliydi.
Bir tebessümü ağırlık yapanlara,
bir sözü yarı yolda bırakanlara değil…
Gerçekten hak edene uzanmalıydı gönlün en narin yanı.
Yıllarca kendi doğrularına tutundu,
haktan ve hakikatten şaşmadı.
Belki yalnız kaldı,
belki bazı yolları tek başına yürüdü
ama kalbinin kapısına hiçbir zaman yalanın gölgesini değdirmedi.
Sonra biri çıktı karşısına…
Kuşkularını sabırla çözen,
sessizliğini anlayan,
bakışlarını konuşur gibi okuyan biri.
Kalbinin duvarlarına çarpmadan,
kırmadan, zorlamadan yaklaşan…
İşte o an, yüreğinde yıllardır saklı duran o ince kıpırtı
yavaşça nefes aldı.
Sevgi, ilk kez korkutmadan,
ilk kez incitmeden geliyordu yanına.
Ona “ben buradayım” diyen bir sıcaklıkla,
hak edene yakışır bir derinlikle…
Ve kalbi anladı:
Sevgi, doğru insana denk geldiğinde
sadece iyileştirmez…
İnsanı yeniden hayata döndürür.