Estağfurullah, ne özrü 😊
Yorumunuz gayet net ve saygılı bir duruşu yansıtıyor.
Aslında söylediğinizle çelişen değil, onu tamamlayan bir yerden bakıyorum. Haklısınız; samimiyetin doğal olarak geliştiği, karşılıklı kabul gördüğü bir ilişkide “abla” hitabı yapay değil, aksine sıcak ve içten bir bağın göstergesi olabilir. Orada mesele alışkanlık değil, sizin de dediğiniz gibi değer ve sevgidir.
Vurgulamak istediğim nokta şuydu:
Yakınlık tek taraflı varsayımla kurulmaya çalışıldığında sorun başlıyor. Yani henüz o bağ oluşmadan, karşı tarafın kendini nasıl konumlandırdığını bilmeden yapılan hitaplar bazen istemeden sınır ihlali olabiliyor. Yoksa karşılıklı olarak kabul edilmiş bir samimiyette, “abla” demek çoğu zaman mesafeyi değil, güveni azaltır.
Bu yüzden bakış açınız çok anlaşılır:
Mesafe varsa → nezaket ve sınır
Samimiyet varsa → doğallık ve içtenlik
Bu dengeyi gözetebilen iletişim zaten sağlıklıdır. Tartışmaya açık olması da güzel; çünkü bu konu tamamen bağlama, kişilere ve niyete göre şekilleniyor. Güzel bir katkı olmuş, teşekkür ederim @Serbay