![[Resim: 281800_353766848042931_811565491_n.jpg]](http://ihyaca.files.wordpress.com/2012/12/281800_353766848042931_811565491_n.jpg)
Bir padişahın bir hizmetkarı vardı. Padişah ona diğer hizmetkarlarından daha çok iltifat ederdi ve diğer hizmetkarlar bu yönden hüzünlü idiler. Halbuki öteki hizmetkarlar güzellikte ve kıymetçe ondan üstün idiler. Nedimler ve padişahın özel işlerinde bulunanlar bu halin hikmetini sorunca onlara o beğenilen hizmetkarın diğerlerinden üstünlük ve ayrıcalığını açıklamak istedi.
Bir gün avlanmaya çıkıp giderlerken hizmetkarları da padişahın yanında idiler. Padişah uzaktan görünen karlı bir dağa baktı. O hizmetkar hemen uğurlu atını sürüp ileri koştu. Orada bulunanlar onun ileri atılmasının sebebini tahmin edemeyip şaşırdılar ve niye gittiğini bilemediler. Kısa bir süre sonra elinde bir miktar kar olduğu halde hızlıca geldi. Padişah hizmetkara dedi ki:
“Benim kar istediğimi nasıl bildin?”
Hizmetkar dedi ki:
“Kardan yana bakan sultanı gördüm, onun için kar getirmeye gittim. Çünkü padişahlar bir şeye kasıtsız ve sebepsiz bakmazlar. Onlardan anlamsız bir iş aşikar olmaz. “
Padişah da hizmetkarlarıyla maiyet halkına dedi ki:
“Her birinizin bir işi vardır. Onun işi ise benim bakışlarımı gözetmesi ve hallerimi denetlemesidir. Benim ona iltifatımın artmasının ve yönelmesinin sebebi budur.”